این روزهای من

«آن‌قدر مفتون شاخ و برگ نشو که فراموش کنی اینها پاره‌ای از درخت هستند و آن‌قدر مفتون درخت نشو که فراموش کنی درخت پاره‌ای از جنگل است.»دو خط از «چرا ادبیات» نوشتۀ ماریو بارگاس یوساترجمۀ عبدالله کوثریصفحۀ 12هرشب به خودم می‌گویم اگر این کار و این کار و این کار را کردی، فیلم ببین! امشب گفتم هیچ کار نکن و فیلم ببین!نامۀ مارتا در این پاییزِ بهاری مرا کشاند به «نور زمستانی».نور زمستانی 1963. اینگمار برگمان. این روزهای من...

چند وقتی‌ست جز کتاب‌های درسی کتاب دیگری نخوانده‌ام. پیش از نتایج دبیری، آرام و آهسته مشغول زندگی بودم. آن روزها چند کتابِ باز داشتم و هی می‌رفتم سراغشان. ویرایش را از علی صلح‌جو می‌آموختم. «ارمغان مور» مسکوب را می‌خواندم. با احمد اخوت تا روشنایی می‌نوشتم. و در این میان کتابی می‌خواندم از زنی کتاب‌خوان. زنی که ادبیات را گریز می‌دانست. گریزی نه از زندگی که به سوی آن.هنوز به خلوت نرسیده‌ام. به خلوتی برای ایستادن و اندیشیدن. روزهای دویدن است. صبح‌ها زود بیدار می‌شوم. مسواک زدن، آماده شدن، از پله‌ها پایین رفتن، سلام و خداحافظی را تکرار می‌کنم و از خانه بیرون می‌زنم. از حاشیۀ رودخانه می‌روم و به هنرستان می‌رسم. از خانه تا هنرستان بیست دقیقه راه است.امشب درس‌هایم را خواندم. مشق‌هایم را نوشتم و رفتم سراغ زنی که ادبیات را گریز می‌داند. گریزی به سوی زندگی. این روزهای من...

و امروز سی‌ام مهرماه اولین روز دبیری بود. قرار است یک سال در هنرستان فارسی و نگارش بیاموزم و بیاموزم. این روزهای من...